Dit weekend publiceerde het AD een artikel over malafide letselschade bureaus en dubieuze schadeadviseurs. Het aantal ongereguleerde belangenbehartigers nam de afgelopen jaren toe. Steeds meer letselschade slachtoffers worden daardoor ook het slachtoffer van dubieuze belangenbehartigers.
Nationale Nederlanden meldt dat 8% van alle letselschade zaken in Nederland wordt behandeld door dubieuze of ondeskundige kantoren. Ook als er geen sprake is van slechte wil bij de belangenbehartiger kan een gebrek aan kennis leiden tot een onbevredigende afloop van de schadeclaim.
Wat is het probleem?
In Nederland mag iedereen optreden als belangenbehartiger in een letselschadezaak. De aansprakelijke partij, meestal een verzekeraar, betaalt de kosten van de belangenbehartiger. Het aantal personen en bedrijven dat zichzelf aanbiedt om uw letselschade af te handelen wordt steeds groter. Veel bedrijven en personen hebben echter niet de noodzakelijke juridische kennis om de letselschade goed af te handelen. Daarnaast is er een groep belangenbehartigers die vooral snel geld wil verdienen en wiens praktijken veel weg hebben van oplichting.
Wat gaat er fout?
Een schadeclaim eindigt meestal met een overeenkomst. Het slachtoffer en de aansprakelijke verzekeraar spreken af wat de hoogte van de schadevergoeding is. Door een gebrek aan kennis van de belangenbehartiger of omdat het voor de schade behandelaar financieel aantrekkelijk is om een voorstel te accepteren, krijgen slachtoffer niet altijd de schadevergoeding waar ze recht op hebben. De schadevergoeding dekt in dat geval niet de schade. Het slachtoffer wordt daarom nogmaals benadeeld, maar dit keer door de eigen belangenbehartiger.
Twee keer betaald worden door no cure no pay
In sommige gevallen zien we dat de belangenbehartiger naast de betaling van de verzekeraar ook aanspraak maakt op een deel van de schadevergoeding. Letselschadebehandelaars mogen een no cure no pay afspraak maken met cliënten. Bij no cure no pay krijgt de belangenbehartiger een deel van de schadevergoeding als beloning. Daarnaast betaalt de aansprakelijke verzekeraar de kosten van de schadeclaim. No cure no pay betekent daarom dat de belangenbehartiger tweemaal een vergoeding ontvangt en het slachtoffer een lagere en onvolledige schadevergoeding.
Wat zien we in de praktijk?
De laatste tijd zien we dat verzekeraars en rechters kritisch zijn op ongereguleerde belangenbehartigers. Bij het vergoeden van de kosten van rechtsbijstand zien we dat verzekeraars soms weigeren de kosten van een ongereguleerde belangenbehartiger te betalen. Ook rechters lijken zich steeds vaker kritisch op te stellen tegenover belangenbehartigers zonder kennis van het letselschaderecht.
Wat zijn de voorgestelde oplossingen?
Iedereen mag momenteel schade claimen namens letselschade slachtoffers. Letselschade belangenbehartiger zou daarom een beschermd beroep moeten worden. Een voorstel hiervoor is om aansluiting bij het Nationaal Keurmerk Letselschade verplicht te maken.
Reacties
De vereniging van Advocaten voor Slachtoffers van Personenschade (ASP) ziet weinig in de voorgestelde oplossingen. Volgens ASP is verplichte deelname aan het NKL niet de oplossing. ASP vindt namelijk dat er binnen het Keurmerk te weinig aandacht is voor goede belangenbehartiging voor het slachtoffer. Het NKL is volgens ASP bovendien een keurmerk voor kantoren en zegt daarom weinig over de kwaliteit van de individuele letselschadebehandelaar. ASP denkt dat betere voorlichting aan slachtoffers en een beoordeling van het behaalde resultaat bij schade boven de € 25.000,– een grotere bijdrage kunnen leveren aan het oplossen van het probleem.
Bronnen:
www.ad.nl
www.asp-advocaten.nl